Eg skulle eigentleg ikkje ta ein master no. Ikkje før om eit par-tre
år iallfall. Eg skulle ta PPU og få fast lærarjobb. Masteren kunne eg heller ta på deltid etter kvart. Det hadde økonomien min blitt glad for.
Men det er no ein gong slik at at ein ikkje alltid kan velje fra øvste hylle. Så no er eg masterstudent på heiltid, og kommunepotet på deltid, og kan vel ikkje klage heller. Ikkje svelt eg, og eg får jo halde med noko eg syns er kjempespanande. Sjølv om eg har historie i graden min, og diverse eksamenar i religion og samfunnsfag, så er det norskfaget som er mi greie. Eg har lenge sett for meg at eg vil jobbe med noko innan litteraturformidling, men i seinare tid har eg tenkt at eg kanskje kunne egna meg godt som norsklærar for framandspråklege. Eg ser derfor ikkje bort frå at masteroppgåva mi kan kome til å bere preg av dette.
Og bloggen? Eg ser på han som eit nødvendig vonde, for eg har aldri hatt noko ønske om å opprette ein blogg. Samstundes let eg meg fascinere av bloggkulturen. Det er så mykje med han som eg ikkje skjøner meg på. Men eg let meg òg irritere. Kanskje bloggfenomenet kan bli eit tema seinare, i eit anna blogginnlegg?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar